فارسنامه یادآور دو کتاب معروف است:
- اولی ؛ فارسنامه ابن بلخی که دربارۀ تاریخ و جغرافیای پارس که در دههٔ نخست سده ششم هجری قمری نوشته شده‌است. نام نویسندهٔ کتاب مشخص نیست، ولی نویسنده خود در دیباچهٔ کتاب نسبِ نیایش را از بلخ و خویشتن را زاده و پرورده در پارس ذکر می‌کند. از این رو،گاهی از وی با نام ابن بلخی یاد می‌شود. بخش جغرافیای فارسنامه به خاطر اطلاعات بدیعی که در آن یافت می‌شود نزد پژوهشگران بسیار با ارزش است؛ بخش تاریخ کتاب عمدتاً منطبق بر تواریخ پیشین یا حتی مأخوذ از آنهاست، گرچه گاه اطلاعات اضافه‌ای هم در آن یافت می‌شود؛ بخش تاریخ این اهمیت را دارد که نخستین تألیف (در مقابل ترجمه) پیرامون تاریخ ایران به زبان فارسی است که به دست ما رسیده‌است.
- و دیگری ؛ فارسنامه ناصری ، اثر حاج میرزا حسن حسینی شیرازی، معروف به فسائی در موضوع تاریخچه و موقعیت جغرافیایی فارس به زبان فارسی منتشر شده است . فارسنامه ناصری در دو جلد به چاپ رسیده شرحی از تاریخ، جغرافیا و جغرافیای تاریخی سرزمین فارس که حوزه آن بخش‌هایی از سواحل و بنادر خلیج فارس، خوزستان و حتی کرمان امروزی در دوره بعد از اسلام تا اوایل قرن چهاردهم هجری را شامل می‌شود .این کتاب را حاج میرزا حسن حسینی فسایی( ۱۲۳۷ ۱۳۱۶ه.ق) در فاصله سال‌های ۱۳۰۰تا ۱۳۱۱ه.ق به درخواست ناصرالدین‌شاه به رشته تحریر درآورده است. ویرایش این کتاب توسط منصور رستگار فسایی استاد دانشگاه شیراز انجام پذیرفته است.
مطالعات فارس نامه پارس بر آن است تا فرهنگ و زبان ایرانی در قالب فارسنامه در حد توان خود مورد بحث و بررسی قرار دهد بی شک فارسنامه از آثار زبان شناسان، مردم شناسان و ایران شناسان بهره خواهد برد.